Kolam op de grond, blije gezichten in de straten.
Wanneer was het? Er was een eerste lockdown en de scholen gingen dicht. Ook mijn kleine vriendinnetje van 4 jaar was thuis. We kochten een hoop krijt en gingen naar buiten: parcourtjes maken met springen, rennen, bloemetjes, hartjes, cijfertjes en lettertjes.
Er heerste echter angst in de straten. Het was duidelijk voelbaar en zichtbaar. Mensen deden echt hun best, maar lachen of elkaar zelfs aankijken werd moeilijk. Er wonen veel Expats in mijn wijk en ik probeerde me voor te stellen hoe het was om in een ander land in lockdown te zijn.
Maar ik zag dat mensen blij reageerden op het kindergeschater tijdens spelletjes op straat. Harten gingen open en ik vroeg me af hoe mensen zouden reageren als ze Kolams zouden zien. Dus volgens traditie ging ik vlak voor zonsopgang naar buiten. De stad was dan nog in grote stilte. Ik maakte de stoep schoon, deed yoga en maakte mega grote Kolams. Mensen konden er niet omheen!
De reacties waren nog enthousiaster dan verwacht! We zaten nogsteeds in de 'we blijven ver uit elkaars buurt' periode uit die begintijd, maar mensen nu bleven stil staan, omkijken, gingen vragen stellen. En zelfs werden er verzoeken gedaan voor weer een volgende Kolam, omdat 'they enjoyed it so much'.
Joy, is dat niet het meest waardevolle? En nog waardevoller als we in spanning leven?
En zo kwam Kolam naar Den Haag. In het weekend (als het droog is) maak ik een nieuwe Kolam buiten, misschien zie je ze wel!
En ik begon te dromen over een stad vol Kolams. De stad Den Haag draagt veel en heeft mensen veel te bieden. What about some extra Joy!
Sharon Beck januari 2022
Vlaardingen Schiedam
Den Haag Scheveningen